Relaties in en met mijzelf

Relaties in mijzelf: innerlijke man & innerlijke vrouw

Net zoals jij waarschijnlijk, had ook ik als kind, omstandigheden waardoor ik allerlei overlevingspatronen heb ontwikkeld. Eén van die patronen was vooral berust op het negeren van mijn vrouwelijke energie en het juist inzetten van mijn mannelijke energie. Allemaal onbewust natuurlijk, want wat wist ik daar nou van als kind? Wijsheid komt met de jaren. Inmiddels heeft bewustzijn plaatst gevonden en kan ik nu doorleefd deze blog schrijven en glimlachen als in mij deze oude patronen weer de kop opsteken.

Relatie met innerlijke man
Door mijn leefomstandigheden was de energie van mijn innerlijke man al vroeg heel actief. Aldoor werd ik beter in “vechten” met de mannen in mijn omgeving. Niet letterlijk, want fysiek kon ik die mannen helemaal niet aan, maar ik “vocht” met woorden, door gedrag van kinderlijke afhankelijkheid en verleiding. Met deze combinatie kon ik mijzelf toen redden.

Relatie met mijzelf
Van de relatie met mijzelf en die met mijn lichaam was ik totaal nog niet bewust. Ik was gericht op de anderen, kroop gewoon in de huid van vooral ‘de mannen’ en nam hun houding en taalgebruik aan of bespeelde ze door in te gaan op hun behoeftes. Lekker snel reageren en grappen en grollen met de jongens. Meestal kwam ik snel, adrem en vurig naar buiten als bescherming, die ik toen nodig bleek te hebben. Vaak was het een vernietigend vuur; te heet, te fel, een kracht, die ik nog niet kon dragen omdat ik niet gegrond was in mijn eigen lichaam. Op momenten dat ik deze kracht inhield, dan richtte ik dit vuur als destructieve kracht naar binnen, wat niet bevorderlijk was voor mijn gezondheid. De relatie met mijzelf was nagenoeg nihil.

Relatie met mijn innerlijke vrouw
Als jongste en nakomertje uit een groot gezin had ik vooral connectie met de rol van ‘de kleinste zijn’, de rol van het kind. Met mijn innerlijk kind heb ik nog steeds een levendige relatie en ik heb de kind-kwaliteiten met mij mee kunnen dragen wat nu heel plezierig is. Echter mijn innerlijk kind is erg lang alléén maar kind gebleven en ze heeft de ontwikkeling naar een volwassen vrouw met grote horten en stoten gemaakt. Mijn innerlijke vrouw kon ik toen nog niet vinden in mijzelf. Ik heb haar lang onbewust genegeerd, alleen gelaten, in de kou laten staan. Dat dit niet fijn was kon, wilde en/of durfde ik toen helemaal nog niet te voelen.

Wat ik later leerde
Toen ik de beweging naar binnen ben gaan maken en mijn eigen innerlijk werk oppakte, heb ik kunnen toelaten wat er eerder niet kon zijn. Inmiddels weet ik wat ik met mijn innerlijke man-energie ook had kunnen doen in plaats van vechten, namelijk mijn krachten juist doorgeven aan mijn innerlijke vrouw. Niet naar buiten richten, maar deze kracht containen in mijn lichaam en constructief gebruiken.

Pijn voelen of liever niet
Echter als ik dat destijds had geweten had ik dat waarschijnlijk ook niet direct toegelaten, want op de momenten dat mijn innerlijke vrouw deze kracht toeliet, had ik mijn eigen pijn aan te zien, die van mijzelf verlaten te hebben. Dat was en is geen fijn gevoel. Wat voor mij toen nog makkelijker leek dan het voelen van mij eigen pijn, óf deze aan te zien én zelf te dragen, was om de pijn van de ander aan te zien en deze te bevechten (of een ander overlevingspatroon van mij waar ik nu niet verder op in zal gaan: juist voor die ander te gaan zorgen). Onvolwassen nog, zocht ik de schuld bij de ander en de oplossingen in de buitenwereld, wat natuurlijk onterecht is, want alleen via de weg naar binnen kan en kon ik mijzelf helen.

Heling
Met behulp van anderen dat te hebben mogen ervaren weet ik nu, dat mijn innerlijke vrouw aanzien nodig heeft. Mijn eigen aanzien en mijn eigen aangezicht. Mijn pijn kan ik gerust zelf voelen en mag zichtbaar zijn en dat mag dus ook in mijn gezicht en mijn hele wezen te zien zijn. Het gevoel van oude pijn is overigens ook maar tijdelijk en lost op wanneer het gekend en gevoeld wordt. Het mag er zijn en ik mag er zijn, met alles er op, eraan en erin. Het is fijn om mijn volwassen waarachtige zelf te zijn en mijzelf te tonen in alle eerlijkheid, in elk nieuw moment.

The Divine mother
Door de weg die ik alleen ben gegaan, maar zeker ook samen mocht gaan met mijn levenspartner René (al 32 jaar), door samen te blijven te groeien, door te vallen en op te staan, kunnen mijn innerlijke man en mijn innerlijke vrouw nu liefdevol en vol respect samen komen en zijn. Daarmee herken ik the Divine Mother in mij. Ik heb haar zachtjesaan toegelaten en daarmee mijn eigen “heiligheid” ontvangen.

Trouw aan de relatie met mijzelf
Ik heb aan mijzelf verklaard, dat ik trouw ben en zal zijn aan mijn ware natuur, aan mijn gegronde vrouw zijn. Ik heb het volledige beheer over mijn eigen heilige ruimte genomen. Ik verwarm mij nu met het innerlijk vuur, waar ik dat vroeger naar buiten stuurde. Ik laat mijn innerlijke man toe en ik laat hem mijn innerlijke vrouw ondersteunen. Ik ontvang de mannelijke kracht, laat hem toe en zet deze in om de vrouw, die in mij leeft, in ere aan te her-stellen. Ik heb plaats genomen in mijn heilige midden van de goddelijke orde. Mijn innerlijke vrouw heeft body gekregen, ruimte om te bestaan in haar volledige hoedanigheid. Dankbaar voor haar en de tijd die ik heb om haar volledig in ere te kunnen herstellen.

Herken je iets in mijn verhaal? Wil je ook trouw zijn aan de relatie met jezelf?
Ik sta graag aan jouw zijde om je te leren hoe je dit kan doen.