Vertrouwen
Ik word aangemoedigd en uitgedaagd om m’n eigen intuïtie nog meer te vertrouwen. Om te luisteren naar mijn innerlijke wereld, dat magische deel waarin mijn innerlijke gids woont. Verbinden met die plek in mij waar de verbinding met het groot mysterie, de albron, God, ’t licht in mij het meest helder en sterk is.
Als kind had ik een helderheid die als een bliksemschicht en vaak te confronterend naar buiten kwam. Toen had ik nog geen besef dat spreken een verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Daardoor waren mijn woorden soms te pijnlijk en kwam er geregeld een ontkenning terug na het uitspreken van mijn waarnemingen. Als kind voelde ik mij ontkent en raakte verward en wantrouwig.
Inmiddels ken ik beide gevoelens; zowel het wantrouwen als ook het vertrouwen. Het voelt als rijkdom om ze beiden te kennen, te verwelkomen en er vertrouwd mee te zijn. Samen vormen ze een geheel, de beide kanten van dezelfde medaille.
Vanmorgen in een ontmoeting verwoordde ik zorgvuldig mijn intuïtie waardoor mijn nogal onverwachte woorden ontvangen konden worden en ook (h)erkent. Zo kon er een mooie verbinding ontstaan, en kon de energie stromen. Wij beiden gaven, ontvingen en groeiden aan elkaar.
In de loop der jaren heb ik geleerd steeds dieper mijn hart en zintuigen te openen, te voelen, en daarmee ook ongemak te ervaren. Mogen leren hoe dat proces steeds opnieuw in te zetten; alles te vertrouwen wat gebeurt, ook als ik het niet begrijp.
Ik oefen om steeds weer in te tunen op de bron, weer vol lopen met vertrouwen en volgende stappen zetten, bewegen vanuit mijn intuïtie. Handelen vanuit de wijsheid van mijn eigen magische lichaam om door mij heen het licht naar die plekken op aarde te brengen die het meest donker zijn.
Mijn aandacht gaat uit naar de signalen om mij heen die ik kan vertrouwen, de tekens van dieren, mensen, de ongeziene wereld, engelen, sterren, zon, maan, aarde en zo meer.
Vanmorgenvroeg, fietsend door een natuurgebied, kwam ik zoveel tekens tegen: een aangereden haas, een drinkend hert, een duif met een takje in zijn bek kruiste mijn pad, ooievaars gaapte mij aan, een speelse eekhoorn op het fietspad en waggelde ganzen op de weg; en dat alles in slechts 20 minuten tijd.
Wat is er veel te beleven, wat zijn er veel tekens en dan te bedenken dat er waarschijnlijk nog zoveel meer is dan ik heb waargenomen.
Om deze signalen en tekens te duiden is rust en ruimte nodig in mijn dagen. Tijd voor contemplatie, tijd om te verslomen en stil te zijn. Mijn lichaam is mijn steun, mijn ruggengraat is mijn anker, de brug tussen hemel en aarde. Zij geeft mijn lichaam vorm en ruimte aan de Shakti en Shiva energie die vanzelfsprekend en welwillend zijn. De scheppende kracht waarop mijn kleine ik kan leunen en kan vertrouwen. Ik ben onderweg “Het zij zo…”
Als je samen met mij wil oefenen om het vertrouwen in jezelf en/of ‘t vertrouwen in de ander te vergroten ben je van harte welkom!
0 Reacties